Edukacja domowa w UK.

          Rozmowa z Marią Block, mamą trójki dzieci, blogerką z Mama na puszczy i Polska doulą w uk. Wychowującą swoje dzieci w edukacji domowej od 5 lat.

autor:Eszter Tuhegyi

Skąd pomysł na edukację domową?

Z ideą nauczania domowego zetknęłam się, gdy dwoje starszych naszych dzieci było jeszcze malutkich. Należałam do grupy na facebook powiązanej z rodzicielstwem bliskości i tam starsze stażem ode mnie mamy pisały o swoich doświadczeniach. Ja dopiero przeniosłam się do UK, nasz najstarszy synek zaczął przedszkole, wcześniej chodził do żłobka i nigdzie się nie zaadaptował, ciągle chorował i był nieszczęśliwy a my razem z nim. Dopiero jednak po roku w reception class, gdy ciągle coś jemu, a więc i nam w szkole nie pasowało, zdecydowaliśmy się spróbować, najpierw na rok. Po tym roku oczywiste było dla nas, że synek do szkoły nie wróci.  Zaczął robić ogromne postępy przede wszystkim w rozwoju emocjonalnym, poprawiło się jego zdrowie, zdolności interpersonalne, miał czas rozwijać swoje zainteresowania. Jego ponad 2 lata młodsza siostra pochodziła do szkoły dokładnie 4 tygodnie. Skoro już jedno dziecko edukowaliśmy domowo, nie widzieliśmy najmniejszego sensu trzymać w szkole drugiego, tym bardziej że i ona była tam niezadowolona. Nudziło jej się i tęskniła za mamą oraz milionem ciekawych zajęć, w jakich uczestniczyła wcześniej, zanim poszła do szkoły. Byłam już wtedy w ciąży z trzecim, który ma teraz dwa latka i coś mi się wydaje, że też do szkoły nie będzie mu po drodze.

Czy uważasz, że edukacja domowa jest lepsza do szkoły?

autor:Eszter Tuhegyi

Mówię w imieniu swoim i swojej rodziny: tak. Niemożliwie więcej razy lepsza w naszym przypadku
. Oczywiście są ludzie, którzy absolutnie tego nie czują, nie mają czasu, przestrzeni. Ja to rozumiem. I uważam, że dobrze, że szkoły istnieją, bo wiele dzieci na pewno na tym korzysta. Natomiast jedynym obecnie powodem, dla którego jesteśmy w UK, jest wolność edukacji domowej w tym kraju. Taka forma, w jakiej można ją tutaj realizować jest w naszym odczuciu dla dzieciaków wspaniała.

Jak ma się edukacja domowa do rozwoju społecznego, nauki pracy w grupie?

Dzieci funkcjonują w rodzinie, a rodzina jest podstawową komórką społeczną, tak przynajmniej uczono nas w szkole na Wiedzy o Społeczeństwie. Więc mają zapewnioną podstawę życia społecznego w jej naturalnej formie. Nie lubię wypowiadać się z pozycji osoby wszechwiedzącej, bo taką nie jestem, ale po swoich dzieciach widzę że odnajdują się w społeczeństwie o wiele lepiej niż wiele znanych mi dzieci chodzących do szkoły. Przede wszystkim towarzystwo, w jakim się obracają, jest przez nich/ przez nas wybrane na zasadzie preferencji: kogoś lubimy, mamy wspólne zainteresowania, coś nas łączy, więc spotykamy się, robimy coś razem, spędzamy razem wakacje. Dzieci w szkole nie mają za bardzo takiego wyboru. Muszą chodzić do szkoły, którą wybrali im rodzice, z dziećmi, z którymi nie zawsze się dogadują, a to rodzi antagonizmy, problemy trudne do rozwiązania. Przypadki tzw. bullyingu są dla mnie takimi skrajnymi sytuacjami świadczącymi o rażących błędach w systemie: bo nieszczęśliwe są dzieci atakowane, ale te atakujące też w ten sposób usiłują desperacko rozładować jakieś napięcie. Nauczyciele są często bezradni, chociażby dlatego, że nie mają autorytetu. W moim odczuciu to wszystko dzieje się dlatego, że na niewielkiej przestrzeni stłoczone są przypadkowe, niemające ze sobą więzi emocjonalnych osoby. Tak życie nie wygląda. Dorosła osoba wybiera sobie np. miejsce pracy czy rozrywki pod kątem swoich zamiłowań, zdolności, znajomości. Wybiera sobie przyjaciół, partnera życiowego. Gdy nienawidzi pracy, może ją zmienić. Gdy uzna, że coś jej nie pasuje, ma wybór, może się przekwalifikować. Gdy nie odpowiada mu zachowanie personelu w restauracji, ma wybór, może tam nie jadać. Tak funkcjonuje życie w społeczeństwie. I taki jego kształt dużo zbliżony jest moim zdaniem do modelu edukacji domowej, gdzie dajemy dziecku wolność, gdzie i z kim chce przebywać, czego się uczyć, z kim może dzielić swoje zainteresowania i czuć się w tym bezpiecznie. Praca w grupie, owszem. Ale w grupie, w jakiej czujemy się bezpiecznie i czerpiemy z tego przyjemność. W przeciwnym razie praca w grupie kojarzy się raczej z obozem pracy przymusowej albo więzieniem.

Jak sprawdzana jest wiedza ucznia z edukacji domowej?

Rozumiem, że rozmawiamy o rzeczywistości brytyjskiej. Tu nikt wiedzy dzieci nie sprawdza. Nie mają obowiązku zaliczania żadnej podstawy programowej ani zdawania testów.

Czy każdy może uczyć swoje dzieci?

I tak, i nie. Według prawa każdy rodzic może uczyć swoje dzieci w domu, a kontrole ze strony służb pojawiają się wyłącznie w przypadku popełnienia przestępstwa lub jego podejrzenia, np. sąsiedzi zaalarmują policję, że dzieci są bite albo zostawiane bez opieki. Jednak wiadomo, że jeśli ktoś pracuje naście godzin dziennie i wieczorem pada na twarz, a w weekend usiłuje chociaż minimalnie dojść do siebie to edukacja domowa nie miała by w takim przypadku racji bytu. My całe swoje życie, także zawodowe, podporządkowaliśmy dzieciom i spełniamy się w tym. Dużo podróżujemy, jeździmy na wakacje średnio 4 razy do roku(Dopracowaliśmy do perfekcji system wyjazdów niskobudżetowych) i nie jest to leżenie plackiem nad basenem hotelowym. Widzimy, ile dzieciom to daje, jak pięknie wzmacnia to ich pewność siebie, ogładę, zaufanie wobec ludzi. Myślę, że takie właśnie cechy będą premiowane w przyszłości i że oni sobie poradzą. Wracając do pytania, czy każdy może uczyć swoje dzieci? Każdy, kto ma w sobie ciekawość świata i chce przekazać ją dzieciom, każdy, kto za podstawową umiejętność życiową uważa okazywanie innym empatii, każdy kto widzi w dziecku niezależną jednostkę ludzką zasługującą na szacunek, może, a nawet powinien uczyć swoje dzieci, bo nikt inny ich tego wszystkiego nie nauczy, a raczej na pewno nie szkoła.

autor:Eszter Tuhegyi

Mario bardzo dziękuje za rozmowę i zaspokojenie mojej i czytelników ciekawości. Ja sama mam wrażenie, że wokół edukacji domowej narosło wiele nieprzyjemnych mitów jakoby dzieci tak uczone, wyrastały na aspołecznych samotników. Twoje odpowiedzi pokazują, że edukacja domowa jest inna niż większości rodziców się wydaje.